மொழியை ஆள்வோம் இயல்7 பக்கம் 180

 மொழியை ஆள்வோம்

பின்வரும் தொடர்களை கொண்டு பொருத்தமான தொடரமைக்க

வரப் போகிறேன், இல்லாமல் இருக்கிறது, கொஞ்சம் அதிகம், முன்னுக்குப் பின், மறக்க நினைக்கிறேன்.

எ.கா.

இன்னும் சிறிது நேரத்தில் வரப்போகிறேன்.

1. நம் நாட்டில் ஒற்றுமை இல்லாமல் இருக்கிறது 
2. இந்தியர்களுக்கு தேசப்பற்று கொஞ்சம் அதிகம்.
3. திருடன் முன்னுக்குப்பின் முரணாகப் பதில் அளித்தான்.
4. பிறர் செய்த தீங்கை மறக்க நினைக்கிறேன்.

தொகைச் சொற்களைப் பிரித்து எழுதித் தமிழ் எண்ணுரு தருக.

மூவேந்தர்களால் நாற்றிசையும் போற்றி வளர்க்கப்பட்ட முத்தமிழே, உலக மொழிகளில் உயர்ந்ததென்று செம்மாந்த கூற்றிற்குத் தமிழ் இலக்கியங்களில் அமைந்துள்ள இருதிணை அமைப்பே காரணமாகும். முப்பாலை முழுமையாகத் தந்த தமிழின் சிறப்பினை ஐந்திணைகளில் அழகுற விளக்குவதை சங்க இலக்கியங்கள். நானிலத்தில் பசித்தவர்க்கு அறுசுவை உணவுபோல் பத்துப்பாட்டும் எட்டுத்தொகையும் படிப்பவர்க்கு மனதிற்கினிமை ஈந்து தமிழ்ப் பெருமை சாற்றுகிறது.

1. மூவேந்தர்கள்=மூன்று+வேந்தர்கள் ங
2. நாற்றிசை =நான்கு+திசை ச
3. முத்தமிழ் =மூன்று+தமிழ் ங
4. இருதிணை =இரண்டு+திணை உ
5. முப்பால் =மூன்று+பால் ங
6. ஐந்திணை =ஐந்து+திணை ரு
7. நானிலம் =நான்கு+நிலம் ச
8. அறுசுவை=ஆறு+சுவை சா
9. பத்துப்பாட்டு =பத்து+பாட்டு க0
10. எட்டுத்தொகை=எட்டு+தொகை அ

பக்கம் 181

கவிதையை உரையாடலாக மாற்றுக

மகள் சொல்கிறாள்:

அம்மா என் காதுக்கு ஒரு தோடு -நீ அவசியம் வாங்கி வந்து போடு! சும்மா இருக்க முடியாது -நான் இப்போது சொல்லிவிட்டேன் உனக்கு இப்போது!

தாய் சொல்லுகிறாள்:

காதுக்கு கம்மல் அழகன்று -நான் கழறுவதைக் கவனி நன்று நீதர் மொழியை வெகு பணிவாய் நிதம் நீ கேட்டு வந்து காதில் அணிவாய்!

மகள் மேலும் சொல்லுகிறாள்:

கைக்கு இரண்டு வளையல் வீதம்- நீ கடன்பட்டுப் போட்டிடினும் போதும்! பக்கி என்று என்னை எல்லோரும் என் பாடசாலையில் சொல்ல நேரும்!

தாய் சொல்லும் சமாதானம்:

வாரா விருந்து வந்த களையில் -அவர் மகிழ உபசரித்தல் வளையல்! ஆராவமுதே மதி துலங்கு பெண்ணே அவர் சொல்வது உன் கைக்கு விலங்கு!

பின்னும் மகள்:

ஆபரணங்கள் இல்லையானால் என்னை யார் மதிப்பார் தெருவில் போனால்? கோபமோ அம்மா இதைச் சொன்னால் என் குறை தவிர்க்க முடியும்

அதற்குத் தாய்

கற்பது பெண்களுக்கு ஆபரணம்- கெம்புக்கல் வைத்த நகை தீராத ரணம்! கற்ற பெண்களை இந்த நாடு தன் கண்களில் ஒற்றிக் கொள்ளும் அன்போடு

-பாரதிதாசன்

உரையாடல்

மகள்: அம்மா! என் காதுகள் வெறும் காதுகளாக உள்ளன. என் காதுக்கு ஒரு தோடு, நீ அவசியம் வாங்கி வந்து போட வேண்டும்.

அம்மா: மகளே! நான் சொல்வதைக் கவனமாக் கேள். காதுக்கு கம்மல் அழகு அன்று. சான்றோர் கூறும் சொற்களே காதுக்கு அழகு தரும். எனவே, சான்றோர் கூறும் சொற்களைப் பணிந்து கேட்பாயாக!

மகள்: அதெல்லாம் முடியாதம்மா! நீ கடன் வாங்கியாவது என் கைக்கு இரண்டு வளையல் போட வேண்டும். பாடசாலையில் என்னை எல்லோரும் ஏளனமாகப் பேசுகின்றனர்.

அம்மா: மகளே! இதற்கு முன் வராத விருந்தினர் வந்த பொழுது அவர் மகிழுமாறு உபசரிப்பதே வளையல். அமுதம் போன்றவளே! அறிவு மிகுந்த பெண்ணே! அவர்கள் கூறுவது உன் கைகளுக்கு விலங்காகும்.

மகள்: அம்மா, அணிகலன்கள் எதுவும் அணியாமல் நான் தெருவில் போனால் என்னை யார் மதிப்பார்கள்? இதைச் சொன்னால் உங்களுக்கு கோபமோ, அம்மா? எனக்கு வளையல் வாங்கித் தந்து என் குறையைத் தவிர்க்க வேண்டும், அம்மா.

அம்மா: மகளே! கற்பதே பெண்களுக்கு ஆபரணம். கல் வைத்த நகை, தீராத துன்பத்தைத் தரும். கற்ற பெண்களை இந்த நாடு அன்போடு கண்ணைப் போல் பாதுகாக்கும்.