பண்டைத்தமிழரின் அறநெறி வாழ்க்கை
செல்வத்துப் பயனே ஈதல்
உண்பது நாழி உடுப்பவை இரண்டே
புறநானூறு 189
தெண்கடல் வளாகம் பொதுமை இன்றி
வெண்குடை நிழற்றிய ஒருமை யோர்க்கும்,
நடுநாள் யாமத்தும் பகலும் துஞ்சான்
கடுமாப் பார்க்கும் கல்லா ஒருவற்கும்,
உண்பது நாழி உடுப்பவை இரண்டே;
பிறவும் எல்லாம் ஓர் ஒக்கும்மே,
செல்வத்துப் பயனே ஈதல்;
துய்ப்பேம் எனினே; தப்புந பலவே.
பாடலின் பொருள்
தெளிந்த நீரால் சூழப்பட்ட இவ்வுலகம் முழுவதையும் பிற வேந்தற்குப் பொதுவாதலின்றித் தமக்கே உரித்தாக ஆட்சிசெய்து வெண்கொற்றக் குடையால் காத்த அரசருக்கும், இடையாமத்தும் நண்பகலும் துயிலாது விரைந்த வேகம் கொண்ட விலங்குகளை வேட்டையாடித் திரியும் கல்வியறிவு இல்லாத ஒருவனுக்கும் உண்ணப்படும் பொருள் நாளித் தானியமே; உடுக்கப்படுபவை அரை ஆடை, மேலாடை ஆகிய இரண்டே; இவற்றைப் போல பிற உடல், உள்ளத் தேவைகளும் ஒன்றாகவே விளங்கும். எனவே செல்வத்தால் பெறும்பயன் பிறருக்கு கொடுத்தலே ஆகும். செல்வத்தைத் தாமே நுகர்வோம் எனக் கருதினால் அறம், பொருள், இன்பம் ஆகியன கிடைக்கா.
-மதுரைக் கணக்காயனார் மகனார் நக்கீரனார் பாடியது.
